Overdenkingen in de mist
Je bent van mij weggegaan.
Nee, gevlucht uit mijn hand!
Dit is het eind van ons bestaan!
We hadden zo’n goede band…
Een goede band, we waren onafscheidelijk! Overal waar ik was, was jij. Een goede band, hij was sterk! Heel soms probeerde ik voorzichtig of hij sterk genoeg was, maar hij was ijzersterk. Dacht ik. Ik geef toe: er waren zwakkere punten. Maar ook die waren sterk genoeg om ons bij elkaar te houden. Totdat hij brak. Niet bij de knoop die ik erin had gelegd. Bij één van de zwakke punten. Zo erg, dat een nieuwe knoop geen zin meer had.
Het einde van ons bestaan. Je bent weg. Je zal ook nooit meer terugkomen. Ik moet ermee leren leven, maar het is wennen! Ik mis je! Het is een vreemd gevoel, om jouw aanwezigheid niet meer te voelen. Het zal tijd kosten om daaraan te wennen.
Gevlucht… het was zo plotseling, zo onverwacht! Terwijl het leven zijn gangetje ging, hield jij het ineens voor gezien. Je verbrak de band als een donderslag bij heldere hemel. En het leven gaat door…
Je ging weg. Had je het gevoel dat je te veel aan mij hing? Dat je altijd in kringetjes bleef ronddraaien? Wilde je je uitstrekken in de wereld?
Daar lag je, uitgestrekt op de grond.
Maar maak mij geen verwijten:
Je hebt jezelf laten vallen!