Credo
Ik geloof.
Dit is best bijzonder voor mij. Ik weet het immers niet zeker. En dat terwijl ik toch degene ben die de dingen toch altijd precies moet weten. Dit is een van de weinige zaken waar dat dus niet zo is.
In één God.
Ik laat het dus niet bij ‘krachten’ of ‘machten’, want dat zou alles tot zakelijke dingen terugbrengen, zonder ‘achterliggende gedachte’. Mijn God is één. (“Hoor, o Israël: de Heer is onze God; de Heer is één!”) Daardoor is die dus ook aanspreekbaar (aanroepbaar, aanbidbaar). Andersom is er dus ook samenhang in wat die God doet, ook al is die samenhang niet altijd herkenbaar. Omdat God één is, kan die mij ook aanspreken.
In een aanwezige God.
God doet dingen! Werkt in deze wereld. Kijkt niet zomaar toe. Werkt via mensen. Mensen als ‘middel’, als ‘gereedschap’ van God. Dat betekent dat ook ik zulk gereedschap kan zijn. Dat vergt inspanning: ik moet mijzelf tot instrument van hem maken. Zodat God ook door mij kan werken.
Die het beste met mij en ieder ander voorheeft.
Hij wil van iedereen het beste zien. Is dus ook niet te beroerd om het slechte weg te gooien. “In de prullenbak ermee! Dàt hebben we niet nodig.”
Die de wereld (met alles erop en eraan) aan ons heeft gegeven.
Wij mensen mogen daarvan gebruik maken. Maar wel op een manier zoals God dat wil. Hij heeft die wereld namelijk niet alleen aan mij, maar aan elk levend wezen gegeven. Dat betekent dus in ieder geval dat ieder ander evenveel “rechten” heeft als ik. Uitstervende diersoorten en een naar de kloten helpen van het milieu past daar dus ook niet tussen.
Ik geloof in de kerk.
Ik heb eens iemand horen vertellen over de drie steunpilaren van het geloof: leren, vieren, dienen. De plaats waar die drie samenkomen is de kerk. Daar wordt het geloof geleerd door catechese en gespreksgroepen. Daar wordt het geloof gevierd in de zondagse eredienst. Daar wordt in naam van het geloof gediend in pastoraat en diakonaat. Zonder het blijven leren in de kerk wordt het geloof ouderwets en verwordt het tot stoffige dogma’s. Zonder het vieren in de kerk gaat de vreugde en de goede boodschap verloren en blijven we achter met een enorme geloofslast. Zonder het dienen in (en door) de kerk wordt dat geloof egoïstisch en blijft er geen plaats meer over voor gerechtigheid.
Ik geloof in samen beleven.
Samen leren, samen vieren, samen dienen. Ik vind het hartverwarmend om met anderen te praten die net zo over dat ‘samen’ denken en voelen. Ik begin te merken dat dit bijna een voorwaarde is voor een diepgaande vriendschap. Natuurlijk (helaas) heeft niet iedereen in m’n omgeving datzelfde gevoel. Dat zou teveel gevraagd zijn. Maar dan hoop (en geloof) ik maar vurig dat dat nog kan komen. Want zonder dat (wederzijdse) gevoel, voel ik me samen toch wat alleen.