Het was nacht…
… diep donkere nacht. Veertig rovers zaten in de schaduw… oh nee, dat is weer een ander verhaal.
Het was nacht. Het was, om precies te zijn, 03:17. En toen gebeurde eindelijk wat ik begin vorig jaar al voorspelde.
Gistermiddag had ik al gelezen dat er al rijen begonnen te vormen. Anne kwam laat thuis, en we hadden al afgesproken dat ik eventueel voor eten niet op haar hoefde te wachten. Maar net toen ik daaraan wilde beginnen, kwam ze thuis. We hebben snel gegeten, en gingen vervolgens richting Lijnbaan.
Rond kwart voor negen sloten we aan. Ik twijfelde even, want de rij was al best lang, en er zouden er deze nacht 500 verkocht worden. Toch maar aangesloten, en de rij achter ons groeide snel. Halverwege werd ik nog kort geïnterviewd door een reporter van het Reformatorisch Dagblad, maar dat is niet in de krant terecht gekomen. Nadat Anne goed de sfeer had geproefd, wenste ze me succes en ging naar huis. Ik raakte aan de praat met de twee stellen voor en achter me, waarmee de tijd goed door te komen werd.
Rond half elf kwamen we door de ‘poort’ en kreeg ik nummer 313 om m’n pols gebonden. Ruim op tijd dus, en ook grote kans dat ik het model kon krijgen dat ik wilde. Daarna contract getekend, en vervolgens was het afwachten…
Rond middernacht kwam een wit busje aanrijden, en brachten twee mensen in het wit gekleed ieder twee koffers naar binnen. In elke koffer zou maximaal een dozijn iPhones gepast hebben, maar het zag er wel grappig uit.
Ongeveer 10 minuten later kwam de eerste koper naar buiten, en die moest natuurlijk verplicht in de schijnwerpers enzo. Het werd gebracht alsof het een enorme prestatie was (terwijl het enige dat deze man gepresteerd heeft, het vanaf tien uur ’s ochtends voor de deur zitten was).
Rond half één begonnen de volgende kopers naar buiten te komen. Ertussen ontdekte ik een oud-collega van ING. Ik sprak hem kort, voordat hij naar huis ging, en hij zei: “Ik had jou verder vooraan verwacht!” Na nog even over ING gesproken te hebben, wenste hij me sterkte en vertrok.
De toestellen zouden tussen twaalf en twee verkocht gaan worden, dus we hadden al berekend hoeveel er dan per minuut doorheen zouden moeten gaan. Echter, als we het tempo van rond half één extrapoleerden, zouden we (met onze nummers laag in de 300) de normale winkelopening wel halen, en zou nummer 500 wellicht de normale winkelsluiting nog gaan meemaken. Later kregen ze gelukkig door hoe het moest, want om kwart over twee was nummer 300 aan de beurt, en we liepen alvast naar voren.
Even later werd de volgorde steeds willekeuriger, maar een ding werd duidelijk: veel mensen met nummers tussen 300 en 330 werden overgeslagen. Uiteindelijk, rond drie uur, kwamen die nummers aan de beurt, en niet veel later mocht ik de winkel in. De kassabon laat 03:17 zien… maar ik heb de witte iPhone wel binnen! (En dat kan zo’n beetje niemand zeggen die het vandaag overdag geprobeerd heeft.)
Vandaag al het een en ander mee gedaan. Behalve bellen, want het abonnement wordt pas actief als m’n huidige telefoonnummer is overgenomen. De storing in het systeem bij T-Mobile vandaag overdag, heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat dat niet goed is gegaan, want als ik de status via hun website opvraag, krijg ik te lezen dat de aanvraag voor nummerbehoud is geweigerd omdat het nummer niet bestaat. Klinkt als een kapotte databasekoppeling. Morgen dus weer even naar de shop…!
Conclusie: Zoals m’n favoriete down-to-earth-vriendin dan zou zeggen: “Ziet er leuk uit! Kun je er ook mee bellen?” Nee, dat (nog) niet.