de Verdieping

Op 28 december ontvingen we in De Open Hof 160 jongeren, deelnemers aan de Europese ontmoeting van Taizé in Rotterdam. De dagen ervoor ontvingen we de laatste aanmeldingen als gastgezin, uit wel 8 verschillende kerken en gemeenten in Hendrik-Ido-Ambacht. Alle jongeren konden bij gastgezinnen ondergebracht worden.

Vanaf dat moment werden de dagen gevuld met gebedsvieringen (in De Open Hof en in Ahoy), gespreksgroepen, workshops, en veel geregel. Gastgezinnen, gemeenteleden en gasten vierden samen oud-en-nieuw in de kerk, met een groot feest, waarin de gasten iets uit hun land (Oekraïne, Roemenië, Hongarije, Polen, Duitsland, Italië en Zwitserland) lieten zien.

Foto’s uit Hendrik-Ido-Ambacht staan hier.

Begin dit jaar heeft een groep mensen (waaronder ik) de kerkenraad eindelijk kunnen overtuigen van de noodzaak voor een nieuwe taakgroep Communicatie en PR. We gaan ons bezighouden met communicatie naar de eigen leden en naar buiten. Grote aandachtspunten zijn identiteit en herkenbaarheid. Namens de taakgroep word ik afgevaardigd naar de kerkenraad, vanavond is mijn eerste kerkenraadsvergadering!

Geloofd zijt Gij, mijn Heer,
door onze zuster de lichamelijke dood,
waaraan geen levend mens ontsnappen kan.
Wee hen die sterven in doodzonde.
Gelukkig wie zij aantreft in uw allerheiligste wil,
want de tweede dood zal hen geen kwaad doen.

(uit het zonnelied van Franciscus)

Opa Varkevisser, december 1919 – augustus 2006

Afgelopen weekend was ik in Megen, op het Franciscaans jongerentreffen.

Een van de workshops die ik volgde, ging over pelgrimeren. En hoe kan dat beter dan zelf ook op pad te gaan?

Sinds 2000 organiseren de minderbroeders Franciscanen, Kapucijnen en de zusters Clarissen jaarlijks een franciscaans jongerentreffen in Megen.

2006: Geloof in je leven!

Van vrijdagmiddag 26 mei tot en met zondagmiddag 28 mei 2006 wordt in Megen weer een franciscaans jongerentreffen georganiseerd.

Hoe sta jij in het leven, geloof je er nog in?

Alle informatie staat op http://www.fjt.info.

In 2005 was het thema “Franciscus in 3D”, in 2004 “Leven in eenvoud”, in 2003 “Zie het leven!”, in 2002 “ZOAB of in 2002 “ZOAB of zand”, in 2001 “Mijn huis, jouw thuis”, in 2000 “De nullen tellen mee”. Zo’n 100 jongeren kwamen telkens bij elkaar om naar de verhalen van Franciscus en Clara te luisteren, en na te denken wat we daar in deze tijd mee kunnen doen.

Franciscus en Clara van Assisi

Twee mensen die een ommekeer maakten. Zo’n bijzondere ommekeer, dat de verhalen over hen nog steeds worden doorverteld.
Wat kunnen die verhalen voor jongeren in deze tijd betekenen?

Ik geloof.
Dit is best bijzonder voor mij. Ik weet het immers niet zeker. En dat terwijl ik toch degene ben die de dingen toch altijd precies moet weten. Dit is een van de weinige zaken waar dat dus niet zo is.

In één God.
Ik laat het dus niet bij ‘krachten’ of ‘machten’, want dat zou alles tot zakelijke dingen terugbrengen, zonder ‘achterliggende gedachte’. Mijn God is één. (“Hoor, o Israël: de Heer is onze God; de Heer is één!”) Daardoor is die dus ook aanspreekbaar (aanroepbaar, aanbidbaar). Andersom is er dus ook samenhang in wat die God doet, ook al is die samenhang niet altijd herkenbaar. Omdat God één is, kan die mij ook aanspreken.

In een aanwezige God.
God doet dingen! Werkt in deze wereld. Kijkt niet zomaar toe. Werkt via mensen. Mensen als ‘middel’, als ‘gereedschap’ van God. Dat betekent dat ook ik zulk gereedschap kan zijn. Dat vergt inspanning: ik moet mijzelf tot instrument van hem maken. Zodat God ook door mij kan werken.

Die het beste met mij en ieder ander voorheeft.
Hij wil van iedereen het beste zien. Is dus ook niet te beroerd om het slechte weg te gooien. “In de prullenbak ermee! Dàt hebben we niet nodig.”

Die de wereld (met alles erop en eraan) aan ons heeft gegeven.
Wij mensen mogen daarvan gebruik maken. Maar wel op een manier zoals God dat wil. Hij heeft die wereld namelijk niet alleen aan mij, maar aan elk levend wezen gegeven. Dat betekent dus in ieder geval dat ieder ander evenveel “rechten” heeft als ik. Uitstervende diersoorten en een naar de kloten helpen van het milieu past daar dus ook niet tussen.

Ik geloof in de kerk.
Ik heb eens iemand horen vertellen over de drie steunpilaren van het geloof: leren, vieren, dienen. De plaats waar die drie samenkomen is de kerk. Daar wordt het geloof geleerd door catechese en gespreksgroepen. Daar wordt het geloof gevierd in de zondagse eredienst. Daar wordt in naam van het geloof gediend in pastoraat en diakonaat. Zonder het blijven leren in de kerk wordt het geloof ouderwets en verwordt het tot stoffige dogma’s. Zonder het vieren in de kerk gaat de vreugde en de goede boodschap verloren en blijven we achter met een enorme geloofslast. Zonder het dienen in (en door) de kerk wordt dat geloof egoïstisch en blijft er geen plaats meer over voor gerechtigheid.

Ik geloof in samen beleven.
Samen leren, samen vieren, samen dienen. Ik vind het hartverwarmend om met anderen te praten die net zo over dat ‘samen’ denken en voelen. Ik begin te merken dat dit bijna een voorwaarde is voor een diepgaande vriendschap. Natuurlijk (helaas) heeft niet iedereen in m’n omgeving datzelfde gevoel. Dat zou teveel gevraagd zijn. Maar dan hoop (en geloof) ik maar vurig dat dat nog kan komen. Want zonder dat (wederzijdse) gevoel, voel ik me samen toch wat alleen.

In oktober en november 1999 werd binnen de Gereformeerde Kerk in Hendrik-Ido-Ambacht het project “Relaties in verandering” gehouden. Op deze pagina’s zijn verslagen van de activiteiten en achtergrondinformatie rond dit thema te vinden.

In 1997 had de Boekenweek het thema ‘Mijn God’. Een aantal kerken en christelijke organisaties vonden dat alle reden om hierover ook een duit in het zakje te doen en gaven een boekje uit. De teksten uit dat boekje heb ik op Internet gezet.